Zaken die ons raken

Spruitjes en zo.

ASSEN-  Ze stond nadenkend en wat peinzend voor de bak met verpakte spruitjes. Die spruitjes waren in de aanbieding. Eén plus één gratis stond er bij vermeld. Per verpakking 500 gram. Ik nam twee pakjes mee. Deze zijn toch in de aanbieding  zei ze, wat aarzelend vragend. Ik knikte en zei: Ja, en ze zien er wel goed uit vind ik. Maar, zei ze, ik ben maar alleen en dan twee verpakkingen? U kunt ze wel even bewaren zei ik. Ja, maar ik moet er nog wel even over nadenken. Haar gezicht klaarde wat op. Tegen het eind van de week neem ik ze wel mee, vertelde ze. Dan eet ik dan een keer spruitje en de week er op kan ik nog wel een keer spruitjes eten.  Zichtbaar opgelucht na deze beslissing verdween ze weer tussen het winkelend publiek.

Wat was er aan de hand vroeg mijn vrouw. Ik vertelde het verhaal. Ja, het is voor ouderen en vooral voor alleenstaanden vaak een  probleem. De supermarkten willen veel verkopen en lokken de klanten met dit soort reclames, maar de hoeveelheden zijn geregeld zo groot dat het voor ouderen en alleenstaanden niet loont. 

Als je daar over nadenkt zei ik, dan is dat een soort miskenning. Er wordt geen of weinig rekening met deze groep mensen gehouden. Dat is net als bij veel zaken die je alleen maar via het internet kunt regelen. De dame van een bank, die ik onlangs om informatie vroeg via de telefoon, vertelde heel eerlijk: ‘U kunt beter naar een andere bank gaan. Onze bank doet alleen maar zaken met mensen die goed met de computer kunnen omgaan’. Wel eerlijk, maar toch geeft het een wat nare bijsmaak.
Ook bij programma’s op de televisie kom je dit soort opmerkingen geregeld tegen. Zo nu en dan krijg ik het gevoel, dat we al “dood/ niet meer bestaand’ zijn bij ons leven. Dat noemen we dan een zorgzame samenleving?

Hoe ziet een zorgzame samenleving er dan uit?

Jaap Bouma.

Reageren Afdrukken